Żywiecki prucie żylaków...

Tym razem wspólna relacja darkheusha i vidraru.

Nie wiemy jak zacząć. Plany były ambitne, aż za nad to. Zmodyfikował je na wstępie e-podróżnik podając nieaktualny rozkład jazdy busów z Żywca. Gonił go pies!!!

Po raz pierwszy w góry wybiera się z nami niejaki Gałgan vel. Vungielek szybko okrzyknięty Kierownikiem Wycieczki. Ciekawe dlaczego...

Niezły z niego opój

Blisko 17 lądujemy w Węgierskiej Górce. Dymanie asfaltem. Już wiemy, że do punktu docelowego na dziś dotrzemy po ćmoku. Jednak warto wykorzystać te ostatnie słoneczne podrygi.

Błoto po kostki, i wiatr w oczy, jak zwykle. Ciemność. Odpalamy czołówki i brniemy dalej. Błotniste łajno pod nogami zamienia się w śliskie łajno. Jak tu iść??? Na dodatek wieje. Halny wyczynia cuda. Łeb z płucami chce wyrwać...

I tak przez dwie godziny po ćmoku.

Światła Abrahamowa są zbawienne. Dzwonek do drzwi. Bufet. Cisza, spokój, prysznic jakikolwiek by on nie był. Nocleg nie wart ceny. Zaniedbane, zimno, średnio przyjemnie i nie ma gdzie ugotować żarełka... no chyba, że... w stylu klozetowo-biwakowym

Za to nasi skoczkowie poprawili nam humory. Aż trzeba było to uczcić 

W nocy zaczyna się armagedon. Wieje tak, że wydaje się nam, iż śpimy przy autostradzie.

Dobranoc.

Poranek słoneczny, jednak nadal wieje. 9 rano ruszamy w stronę Rysianki. Cisza, spokój, słoneczko i znów błotnisto-lodowy syf pod nogami. Tak od poziomicy 1000 zaczyna się rzeź. Niby człowiek idzie po zamarzniętym śniegu, a tu nagle jeb, po samo udo, i weź się wygrzebaj z tej breji. Za to widoki wynagradzają..

Na Hali Wieprzskiej nasz Kierownik Wycieczki zarządza popas... piwostop... fajkostop... odpoczynek, krótko mówiąc

Podejście pod )(Pawlusią. W butach wesoło chlupie. Najcięższe przekleństwa fruwają na prawo i lewo, bo znów jest zapadanie w tej śnieżnej breji po kolano (co trzeci krok). A na horyzoncie uśmiecha się do nas szyderczo Królowa Beskidów. I Tatry.

Na ostatnich nogach gramolimy się na Ryśkę. Na obiad. Na piwo. Na fajkę. Na rest. Na foto sesjon. A widać dziś dużo. Babia, Pilsko, Tatry, Chocz, Niżne, Fatrę. A niebo nadal złowieszcze. To przez halny.

Gałgan postanawia się wspiąć na szlakowskaz... My nie próbujemy

Ewakuacja na Złatną w nadziei na busa do Żywca. Ostatnie kroki przez białe, rozmiękłe gówno. W około panta rhei. Najmniejszy strumyk grzmi na progach skalnych.

Ustał wiatr. Zimno. W butach chlupie. Zwiedziwszy wszystkie zadupia podbeskidzia dzięki komunikacji publicznej wracamy do chałupy. Ciepłej... i suchej...

Wszystkie foty -> tutaj

P.S. Gałganowi się spodobało. Już pyta, kiedy kolejny raz

Podsumowując - półtora dnia, 22,3 km w nogach, 1184 m podejścia, 885 m zejścia, blisko 9 godzin w ruchu. W tych warunkach chyba nieźle.