Jeden dzień w Beskidzie Żywieckim – Mała Babia Góra

II
Przed wyjściem z domu zostawiam na stole kartkę z trasą. Na wszelki wypadek. Tak naprawdę to jest jedno z moich przyzwyczajeń, warunek samotnych wędrówek Wyjazd nieco spóźniony, droga zakorkowana w porannym szczycie. Trochę byłem zły na siebie, że nie wyjechałem wcześniej. W Zawoi centrum resztki śniegu. Droga od ronda do Markowej śliska. Na końcu biała. Temperatura – minus 2.

Początek trasy to parking w Zawoi Markowej. Mnóstwo sprzętu budowlanego – praca wre przy budowie nowego, obszernego parkingu. Parking i wejście do Babiogórskiego Parku Narodowego – bezpłatnie. Tu już nie można narzekać na brak śniegu.

Trochę nietypowo z tego miejsca rozpoczynać wędrówkę na Małą Babią Górę, ale planowałem tu zakończyć wędrówkę. Zaczynam lekko pod górkę w kierunku skansenu. Tu szlak odbija w lewo. Muszę założyć stuptuty. Przecieram szlak. Na razie nie jest źle. Początkowo zachmurzenie jest duże, ale tego się spodziewałem. Wraz z upływem czasu pojawia się coraz więcej błękitnego nieba i docierając do Czatoży idę już w słońcu.

III
W Czatoży mijam charakterystyczne trzy piwniczki. Na dzwonnicę Loretańską nie zwróciłem uwagi. Skromna w porównaniu ze znanymi z Beskidu Małego Początkowo szlak biegnie odśnieżoną drogą wśród zabudowań. Zaskakuje mnie liczba miejsc oferujących noclegi.

Szybko jednak droga wchodzi w las i tu zaczynają się pierwsze trudności. Nikt przede mną nie szedł tą drogą. Nie muszę mówić co to oznacza. Szlakiem żółtym docieram do skrzyżowania - szlak czarny w prawo wznosi się na Magurkę, a prosto prowadzi razem ze szlakiem żółtym w kierunku Przełęczy Jałowieckiej. Niedaleko kolejne skrzyżowanie. Tu szlak żółty odbija w lewo na Fickowe Rozstaje. Ja idę czarnym.

Z każdym krokiem śniegu jest coraz więcej. Sięga po kolana w miejscach gdzie nie ma drzew. Im więcej śniegu, tym trudniejsza staje się wędrówka. Im trudniej tym wolniej. Pocieszam się, że przecież im bardziej pod górę tym piękniejsze widoki

Gubię szlak. Znakowanie jest zdecydowanie nieodpowiednie, a ja jestem tu po raz pierwszy. Nie chcę wracać, musiałbym nadłożyć drogi. Idę w górę – właściwie brnę w głębokim śniegu – w stronę grani. Żadnych ludzi, żadnych zwierząt. Jedynie ślady tych ostatnich. Wynagrodzony zostaję jednak pięknymi widokami.

Dokładnie tak samo odbieram ten odcinek. Podchodziłem już nim kilka razy, ostatnio parę miesięcy temu, wiem już czego się spodziewać, mimo to jednak ciągle zaskakuje mnie kolejny "ostatni odcinek".

V
Wreszcie po śladach skuterów wchodzę na szczyt. Żmudna wspinaczka zajęła mi sporo czasu, zdecydowanie więcej niż planowałem. Imponujące widoki – nie tylko Babiej Góry! Wokół mnie lodowe „rzeźby” na szlakowskazach – nic nie da się odczytać, to samo niżej na wystających ponad śnieg gałązkach kosodrzewiny. Pięknie Jestem sam, tak jak przez całą dotychczasową wędrówkę. Chociaż spodziewałem się, że ktoś będzie w tym dniu na szczycie. Nie było żadnych śladów.

Po stosunkowo krótkim pobycie na szczycie wolnym krokiem schodzę w kierunku Przełęczy Brona. Wyznaczony szlak turystyczny był całkowicie zasypany, zawiany grubą warstwą śniegu. Tą drogą zejście na Przełęcz Brona zajęłaby mi lata. Ponownie skorzystałem ze śladów skuterów. Niestety omijały one przełęcz kierując się na południe. Zaryzykowałem.

Na końcu rozpoczął się najtrudniejszy odcinek. Musiałem przejść ok. 300 metrów przez połać nawianego śniegu. Trudno było wybrać najlepszy wariant. Zapadam się w śniegu po pas i głębiej. Żartuję w duchu, że z tej pozycji mogą wyjść ciekawe ujęcia Nie zaprzestaję robienia zdjęć. Jak daleko do przełęczy!

Nogi grzęzną między gałązkami kosodrzewiny. Każdy krok to duży wysiłek, to wydobywanie się na powierzchnię śniegu i … natychmiastowe zapadnięcie w nim. Idę bardzo wolno, przecież nie mogą utknąć w tym miejscu Przełęcz jest na wyciągnięcie ręki. Tam widzę ślady, z pewnością dalsza droga będzie łatwiejsza. Gdyby takie warunki były na początku drogi - niezbyt trudna trasa - stała by się nie do pokonania.

Na przełęczy wiatr się wzmagał, ale kto by się tym przejmował, gdy rozpoczynał się zachód słońca.

Uwielbiam tą "złotą godzinę" i dla niej gotowa jestem wracać ze szlaku po zmroku
Czytałam i oglądałam relację z przyjemnością! 

Zdecydowanie wolę kiedy wszelkie kamory są zimą przykryte śniegiem bo bardzo oszczędza to moje babcine kolana i ułatwia/przyspiesza - jak piszesz schodzenie. Ja to schodzenie nazywam "na piętkę" czyli krok do przodu rozpoczynam od pięty, a właściwie jej wbicia w podłoże... 

Co do rakiet. Moje doświadczenie (niezbyt duże) jest takie, że owszem rakiety pomagają, ale one... ważą!  więc po dłuższym marszu czuję mięśnie z przodu goleni, przodu stopy, których przy typowej wędrówce aż tak intensywnie nie używam
W rakietach wolę pod górę (nawet ostrą), niż w dół - no i zawsze asekuruję się kijami

Nie wiem czy masz już MF rakiety, w razie cuś chętnie wypożyczę po sąsiedzku do przetestowania. Rakiety

Wokół góry, góry i góry...i całe moje życie w górach, ileż piękniej drozdy leśne śpiewają,niż śpiewak płatny na chórach. Wokół lasy, lasy i wiatr...i całe życie w wiatru świstach. Wszyscy, których kocham, wita was modrzewia ikona złocista. (J.Harasymowicz)

"Złota godzina" rozpoczęła się na przełęczy Brona. Musiałem się stamtąd wydostać. Zejście nie wyglądało na łatwe. Żałuję, że nie mogłem zostać dłużej

Ja nie mam żadnego doświadczenia. Serdecznie dziękuję za propozycję pożyczenia rakiet. Na razie czekamy na - chociaż skromne - opady śniegu