Nie ważne gdzie... ważne z kim :) (Strona 15 z 34)

Wycieczka krajoznawcza piękna. Teren przyległy do Chrzanowa. Od najdawniejszych lat chodziło się tam pieszo, ale przechodnio raczej, do Rudna, zamek, czy Alwerni. Od lat już tam rowerami wszyscy jeżdżą. Terem przylega dzisiaj do autostrady i do Puszczy  Dulowskiej, widoczne z drugiej strony tego kąpieliska. Sama puszcza jest bardzo ciekawym obiektem pod wieloma względami, zwiedzana jednak praktycznie wyłącznie rowerowo. Ta skałka, na której stoi Tobi, trzecie zdjęcie, to geologicznie jeden z najciekawszych obiektów geologicznych w Polsce. Z tego powodu, ze jet to twór triasowy, najstarszej formacji geologicznej w trzeciorzędzie, przed jurą. Widoczne warstwowanie, którego w Jurze nie ma. Znany jako skałka bolęcińska, ,sama w sobie, cel oddzielnych wycieczek. Trudno ją znaleźć, musieliście korzystać z opisu, chociaż oczywiście niekoniecznie. Nie ma takiej skałki, kamienia, muru, który nie zachęcałby mnie do wejścia. Ale jakoś na tej skałce nie byłem, tak jak Tobi. Może fakt, że to taka znana skałka i myślałem o czymś innym. W każdym razie gorąco polecam.
Kąpielisko to wyrobisko cegielniane, glinianka, ale już spłycone i dostosowane. Kiedyś była tam bardzo duża i znana cegielnia. Przylega prawie do autostrady i Puszczy Dulowskiej. Stare kąpielisko, napisali, co oznacza zapewne, że nie ma ratownika. Nic to nie znaczy. Nikt się tam nie utopił nigdy.

Wybraliśmy się w Beskid Mały... głównie, żeby się porozglądać za grzybami.
Plan był, żeby z Kozińca iść na Leskowiec.
Grzyby były.

Dużo grzybów.

Udało nam się dojść do grzbietu z żółtym szlakiem, ale w pewnym momencie znaleźliśmy kilka prawdziwków naraz. Postanowiłem przepakować do drugiej reklamówki... a tu Ukochana na minutkę weszła w bok i wyszła z całym naręczem.

Nie udało się nawet dojść do Królewizny, zrobiliśmy odwrót. Ledwie daliśmy radę unieść urobek. Na zejściu urwały się uszy. Dramat.

Nie polecam iść na grzyby. Jest za dużo. Zbyt męcząco.

Gratuluję obfitego zbioru !

Beskid Żywiecki - temat niby oklepany.
Przypadkowo mój wzrok spoczął na fragmencie mapy, gdzie mnie jeszcze nigdy nie było. Słabo to wyglądało: krótka i nudna trasa po byle jakich pagórkach... ale postanowiłem zmarnować dzień na taką marną wycieczkę.

Pojechaliśmy do Świnnej koło Żywca. Stamtąd wchodzimy żółtym szlakiem na Komarnik (560), spoglądając na Wolentarski Groń (606). Egzotyczne nazwy, nie?

Jedyne czego byłem pewny, to że na szlaku nie spotkamy żadnych turystów... a tu takie tłumy. Okazało się, że to jakiś ekorajd - śladem zapomnianych smaków. "Eko" bo dzieciaki zbierały śmieci. Całkiem ochoczo.

Szliśmy tak sobie mniej więcej razem do Przyłękowa, gdzie w przysiółku Wikarówka jest małe sanktuarium. Wygląda ładnie. W środku przy wejściu zeszyt, gdzie można wpisać prośbę do Matki Bożej. Wpisy są tego typu: "Proszę o uzdrowienie z choroby alkoholowej Leszka, Tadeusza i Zdzisława Czarneckich ze Świnnej. Podpisane: Teresa Czarnecka". Kurcze. Czy jakby nie podawać nazwisk, to Matka Boża nie wiedziałaby kogo uzdrowić? Czy to jest zgodne z RODO? Wielki gruby zeszyt, a w nim setki takich intencji. Oczywiście nie wszystkie aż tak szczegółowe.

Tuż obok sanktuarium nasz ekorajd przystąpił do realizacji hasła "śladami zapomnianych smaków". Oznaczało to miedzy innymi pieczenie jajek na ognisku w glinie. Już po drodze zaproszono nas na kiełbaski. Po pierwszym razie uznaliśmy, że to tak tylko niezobowiązująco. Po drugim zaproszeniu zapytałem Ukochanej, czy może jednak dołączymy, ale wybiła mi to z głowy. Główny organizator jednak nie dawał za wygraną i capnął nas jak opuszczaliśmy kościółek i przycisnął. Trzeba było przyjąć zaproszenie. Był chleb ze smalcem, oscypki, ziemniaki, jabłka, kiełbaski, wspomniane jajka - wszystko za free. Było nawet piwo, choć ono nie za darmo. Skrzynka leżała na stoliku i było powiedziane, że każdy kto bierze piwo, ma zostawić 3 zł obok skrzynki (w ekorajdzie brało udział kilkoro dorosłych). Tobi robił za gwiazdora wśród dzieciaków. Było bardzo miło. Do tej pory nie wiem, czym zasłużyliśmy sobie, że nas to spotkało.

Napełniwszy brzuchy podziękowaliśmy za gościnę i ruszyliśmy dalej. Szlak idzie w górę, ale omija szczyt Kiczora. Uznałem, że to błąd, bo Kiczora liczy sobie aż 761 metrów i jest najwyższym szczytem jaki mogliśmy zdobyć tego dnia. Okazało się, że do tego najfajniejszym. Pod szczytem jest polanka z widokami na Beskid Śląski (Skrzyczne, Klimczok). Na szczycie jest drewniany krzyż.

Jest tam jeszcze taka ambonka. Widzicie jak bardzo Tobi chce na nią wyjść?

I wychodzi.

Schodzimy z Kiczory, wracamy na szlak. Przed nami Groń (726) i jesienne kolory.

Jastrzębica (758) - najwyższa góra na szlaku, a z niej taki widok w stronę Beskidu Małego.

Zmieniamy szlak na niebieski i idziemy w stronę Pawlackiego Wierchu, którego wysokości nawet nie podano, ale widoki na Romankę są całkiem niezłe...

Niebieski szlak schodzi do Trzebini, pod koniec porzucamy go i bezszlakowo przebijamy się w kierunku Świnnej. Dużo się tu buduje nowych domów. Moda na krasnale ogrodowe ma się dobrze

Słońce nisko, pojawiają się złote kolory.

Spotykamy jeszcze małego jeża ma środku drogi asfaltowej. Ma miękkie igły i nie umie zwinąć się w kulkę. Przenoszę go na wykoszoną łąkę obok, a on wygląda jakby zasnął. Aż się zastanawiamy, czy zdrowy. Chyba tak, bo jak go zostawiliśmy w spokoju i odeszliśmy na parę metrów, to żywo poderwał się i podreptał w swoją stronę.

Do auta doszliśmy idealnie tuż po zachodzie.

Jednak dzień nie był zmarnowany. Warto czasem wybrać się w nieznane i nieatrakcyjne pagórki

Czas nadrobić zaległości - trzy wypady z ostatnich dni.

Pierwszy dzień długiego weekendu. Spontaniczny wyjazd w większym gronie zorganizowany przez kolegę, który musiał przed 6:00 rano załatwić coś na lotnisku w Balicach. Dzięki temu na szlak wyszliśmy przed wschodem. Trasa z Pcmia na Kudłacze.

Wyjazdy grupowe mają swoje uroki. Piwo z rana miód malina. Po piwie kolega organizator zaproponował wydłużenie trasy, a dziewczyny się zgodziły. Ja choć miałem świadomość że to ambitne siedziałem cicho - mapę każdy miał do wglądu. Trochę tylko czułem zazdrość, bo gdybym ja wymyślił coś takiego, to pewnie posypałyby się gromy

No i poszliśmy dalej... w dół i w górę, z widokami na Kamiennik.

Szliśmy coraz szybciej, bo słońce schodziło coraz niżej.

Pięknie było - Śnieżnica i Ćwilin.

Po ciemku zarys Zębalowej (chyba).

A do samochodów mieliśmy jeszcze daleko... Tak oto wyszła nam solidna późnojesienna wycieczka po Beskidzie Wyspowym (bo dla mnie Kudłacze to Wyspowy).

----------------------------------------------------------------------------------------

Dzień wolny ustanowiony spontanicznie przez Naczelnika Państwa uczciliśmy małą wycieczkę na Jurę w okolice Nielepic.

Tereny mniej znane turystycznie, ale ciekawe.

Jesień już głównie leży na ziemi.

Trafiliśmy na dziwne coś. Podobne miejsce jest przy Dolinie Kobylańskiej. To tutaj w lesie pośrodku niczego robiło większe wrażenie.

Poczytaliśmy bardzo mądrą instrukcję obsługi tego miejsca. Pełni ono wiele funkcji:

Żeby się to cudo zasponsorowane przez UE nie marnowało rozpoczęliśmy ćwiczenia.
Wyskoczyć na prawie 1,8 metrowy słupko-pieniek, z 80 cm płotku (śliskiego i chwiejącego się z powodu starości) Tobi potrafi.

Ale przeskoczyć potem z tego 1,8 metrowego słupka na ok 2,5 metrową belkę to już wyzwanie.

Udało się.

Nad zejściem czuwała Matka Boska.

----------------------------------------------------------------------------------------

Wczoraj Beskid Śląski. Zainspirowany przez chłopaków po poszli tydzień temu na wschód... tyle, że wschód widziałem jeszcze z okna w domu

Ze Szczyrku na Magurę. Nowe szlaki poprowadzone w ogołoconym z drzew terenie są bardzo widokowe.

O ile oczywiście jest pogoda i przejrzystość...

Klimczok w barwach Czerwonych Wierchów.

Widok na Tatry.

A to Beskid - do niedawna dzika góra bez szlaku. Teraz centrum narciarskie z widokiem na Magurę i Klimczok.

Z racji krótkiego dnia zeszliśmy z Beskidu bezszlakowo do Szczyrku - fajne zejście.

Pierwsza zimowa mała wycieczka w Beskid Mały.
Zaparkowałem w Ponikwi Książkowo i ruszyliśmy bez szlaku na Czoło. Fajna zima do chodzenia, śniegu w sam raz, wszystkie drzewa białe.

Czoło okazało się fajną górą - pierwszy raz tam byłem. Tutaj widoczne dojście do głównego grzbietu ze szlakiem zielonym.

Na Groniu przyświeciło trochę słońce.

Niestety potem znowu zaszło i wszystko zrobiło się czarno-białe.

Wypogodziło isę ponownie pd koniec dnia - widok na Czoło od strony gdzie podchodziliśmy rano.

Dzień jest mega-krótki... 14:00 a już prawie zachód.

p.s.
Dzięki Jolu za mobilizację, żeby coś pokazać

Hardcorowa rodzinka.

... i bałaganiarze  taki bajzel zrobić na czyściutkim śniegu  
W każdym bądź razie rakiety przewietrzone!

Wokół góry, góry i góry...i całe moje życie w górach, ileż piękniej drozdy leśne śpiewają,niż śpiewak płatny na chórach. Wokół lasy, lasy i wiatr...i całe życie w wiatru świstach. Wszyscy, których kocham, wita was modrzewia ikona złocista. (J.Harasymowicz)

Witek, o ile dobrze pamiętam to już jest twoja druga próba zamachu na życie Ukochanej. Może zacznij się rozglądać za jakimś dobrym adwokatem.   

A tak na poważnie, to chyba każdemu, kto chodzi po górach zimą coś takiego się przydarzyło.
Mnie to spotkało przynajmniej 2 razy, raz w BM-ie, a drugi w B. Zywieckim. Ratowałem się wówczas zejściem do potoku.
Można również sporządzić w krótkim czasie prymitywne rakiety śnieżne, które oczywiście nie dorównują tym ze sklepu, ale sprawdzają się i w sytuacji krytycznej mogą uratować życie. A tak one wyglądają: http://mybushcraft.blogspot.com/2012/04 … -2012.html

To masz szczęście. Zaoszczędzisz na adwokacie.   

Dosypywało śniegu regularnie. Brakowało tylko słońca... do dzisiaj
Jedziemy do Sopotni i wyłazimy na Rysiankę. W dole warunki takie, że jak się zejdzie z drogi, to nie idzie nic ujść. Nawet Tobi nie był w stanie efektywnie poruszać się w śniegu. Szlak niebieski nieprzejściowy. Ale drogą, którą przejechało parę skuterów można iść bez problemu.

Wyżej śnieg bardziej zbity, pewnie przez wiatr. W rakietach można iść gdziekolwiek. Bez sprzętu w śladzie rakiet niestety gorzej. Na szczęście jakaś ścieżka istnieje i poruszamy się sprawnie.

Okoliczności przyrody są rewelacyjne.

Widoki na Małą Fatrę.

Las w górze bajkowy.

Schronisko na Hali Lipowskiej.

Korciło mnie, żeby wyjść na Lipowski Wierch, tzn. na sam szczyt. Zawsze go omijałem idąc szlakiem. Ostatniego lata próbowaliśmy tam dojść od strony szczytu Rysianki, ale odpuściliśmy z powodu podmokłego terenu. Teraz poszliśmy śladem skutera, ale okazało się, że okrąża tylko schronisko.

Jednak nie poddawałem się zbyt łatwo. Przy wyciągu poszedłem jakimś śladem narciarskim i okazało się to dobrym posunięciem. Doszliśmy na Lipowski Wierch. Poziom bajkowości w górze był jeszcze większy.

Ten mały sukces natchnął mnie do spróbowania przejścia grzbietem na szczyt Rysianki. Śnieg był na tyle twardy, że dało radę poruszać się, bardzo wolno, w pożądanym kierunku. Była walka, ale tak tam było pięknie, że nie żałuję ani jedne kropli potu.

Na Hali Koziorka było niesamowicie. Zdjęcia tego nie oddają. To są normalnej wielkości wysokie jodły, a nie małe skarłowiaciałe. Musiała być tu niezła zadymka. Zaspy pod tymi jodłami mają głębokość do 3 metrów.

Tutaj widać skale porównawczą z człowiekiem i psem. Zabawy dorosłych w śniegu

Udało się szczęśliwie wrócić do cywilizacji, czyi pod schronisko. Słońce już nisko, ozłociło Babią.

A Tatry zrobiły się różowo fioletowe.

Piękny był dzisiaj dzień - kto nie był w górach, niech żałuje!

p.s.
Pozdrowienia dla MF, którego spotkaliśmy na szlaku i nawet udało się rozpoznać wzajemnie i pogadać chwilę

Ale zwały śniegu, a te jodły czy świerki całe zaśnieżone wyglądają rewelacyjnie. W takiej w śnieżnej odsłonie nawet ja mam problem z ich rozpoznaniem Super widoki przy tej pogodzie