Dolina Breyna w Ponikwi

baca , czy idąc  na Kamień z Jolantą oglądałyśmy może opisaną przez Ciebie Dolinę Brejna ? Czy jesteś w stanie mi powiedzieć po tych dwóch fotkach ?

kruwald bomba! trzeba to nakręcić

czyli to nie jest Dol. Brejna

Oj nie mogę się zgodzić Jest to zdjęcie wykonane pomiędzy Wysokim Groniem a Magurką Ponikiewską. Ramię Palenicy zaczyna się dopiero za Magurką zatem fizycznie nie jest możliwe abyś mógł zobaczyć tą Doliną Chyba, że ty Kris dol. Breyna znasz w innym miejscu niż ja

Zgadza się Nena To co masz na zdjęcia to jest Dolina Palchówki a nie Breyna , a to co wystaje po prawej stronie to nie Kapral jak sugeruje pewnie Kris tylko Palenica

Ostatnio edytowany przez baca (2010-11-14 21:58:44)

W takim razie dzięki za korektę Przy okazji zamierzam posiedzeć tam troche dłużej, by lepiej i dokładniej przyjrzeć całej dolinie Ponikiewki i bocznym dolinkom A naprawde jest gdzie pochodzić bez szlaków

Przepraszam, że dopiero teraz odpisuję w tym temacie, o ile to jest jeszcze aktualne Chodziło mi tu o rozdział XXIV.

Przeczytałem go raz jeszcze uważnie i dzięki twojej czujności muszę ci przyznać rację, iż rzeczywiście w tym rozdziale nie ma słowa "Huduli". Zwracam tu honor.

W omawianym rozdziale dowiadujemy się następujących informacji. Już w pierwszym zdaniu tego rozdziału wyczytujemy:

Orszak królewski późną nocą dotarł do Żywca [...]

W kolejnym akapicie:

Jakoż nazajutrz wyruszyli ku Wadowicom i dopiero znacznie za miastem skręcili do Suchej. [...]

troszkę poniżej pisarz podaje pełną charakterystykę miejscowej ludności :

[...]między góralami nie brakło wiernych ludzi, gotowych zanieść panu marszałkowi umówione słowa. Nie potrzeba im było nawet tajemnicy powierzać, bo szli chętnie, skoro im powiedziano, że o służbę królewską idzie. Był to bowiem lud duszą i sercem królowi oddany, chociaż ubogi i pół jeszcze dziki, mało albo wcale uprawą niewdzięcznej roli się nie trudniący, żyjący z chowu bydła, pobożny i nienawidzący heretyków. Oni to pierwsi, gdy rozeszła się wieść o wzięciu Krakowa, a zwłaszcza o oblężeniu Częstochowy, do której pobożne pielgrzymki odbywać zwykli, porwali za toporzyska swoich siekier i ruszyli się z gór. [...]

Dowiadujemy się też, że:

Nieraz król i dostojnicy mieli chmury pod nogami, a jeżeli chmur nie było, to wzrok ich leciał w bezbrzeżną, białymi śniegami okrytą przestrzeń, która tak wydawała się szeroką, jak kraj cały szeroki; nieraz zapuszczali się w gardziele górskie, ciemne prawie, śniegami przysłonięte, w których chyba tylko zwierz dziki mógł mieć legowiska.

A zatem wychodzili na górskie przełęcze i z nich schodzili, ale wybierali takie, aby Szwedzi ich nie mogli znaleźć.

Później jeszcze doczytujemy, że dojechano do Nowego Targu, a zatem cały opis górali, którzy pomogli królowi dotyczy walki za Nowym Targiem, a zatem gdzieś w okolicach Czorsztynu. Możliwe, że chodzi o przełęcz Sobczyński. Jednak jest w tym opisie ważna informacja dla nas, kiedy to Nuncjusz chciał bronić króla, i czytamy:

Tymczasem koło króla powstał rozruch. Nuncjusz, jako pod Żywcem tak i teraz, trzymał za cugle jego konia, z drugiej strony chwycił je biskup krakowski

A zatem jest wzamianka, że podobna walka miała miejsce w naszych okolicach.

Szperając jeszcze w moich kserach natrafiłem na wiersz Edwarda Kozikowskiego pt "Szlak Jana Kazimierza", który został opublikowany w drugim zeszycie "Czartak - zbór poetów w Beskidzie" z 1925 na str 55-56

Tędy sobie otwierał jedną z dróg niewielu:
górami, dolinami, które śnieg pobielił
i wiatr jakimś kaprysem wydmuchał po bokach,
aby droga królewska nie była szeroka.

Tędy szedł albo jechał i dziwił się może,
że go znów na rozstajach witają w pokorze,
i jacyś ludzie palą ogniska na śniegu,
oczekując na króla, co królować nie mógł.

Tędy wracał do Polski, tym właśnie parowem,
co skręca nagle w prawo, jak groźna zapowiedź,
by wdrapać się powoli tą urwistą ścieżką
na sam szczyt, który wyrósł przed nami bez przeszkód.

Może słuchał trzepotu świerkowych gałęzi,
pokumanych z chmurami, drżących na uwięzi,
i może nie chciał wierzyć, zsuwając powieki,
że te drzewa przeżyją jeszcze ze trzy wieki.

Tędy schodził na drogę prosto do Wadowic, –
tutaj wsparł się o drzewo, wysłuchując nowin,
których mnogość nietylko króla mogła zdumieć, –
i stąd patrzył na Beskid w jakiowejś zadumie.

Nic więcej tutaj niema, na królewskim szlaku,
po którym gwiazdy chodzą i ciągnie sto ptaków,
bo z tych marzeń dziejowych, którym trudno sprostać,
najdrobniejszy ślad bodaj w kronikach nie został.