Nie ważne gdzie... ważne z kim :) (Strona 22 z 32)

Widać że ludzi dość sporo chodzi po górach. Ja wczoraj też chodziłem po moim okolicznym lesie i sporo ludzi było. W końcu pogoda była co widać po zdjęciach i no że w weekendy wszystko wyzamykane po miastach. Sprocket piękne wyszły Ci zdjęcia ale tylko jednego brakuje fotografii odcisku psiego autografu na szlaku

300mm, ale jeszcze dodatkowo wykadrowane.

Fajne późnojesienne wycieczki . Czy mi się wydaje, czy schronisko na Magurce nabrało nowych świeżych kolorów ?
Ależ tłumy na Kiczerze i Żarze  !

Zielony dach pamiętam, ale chyba elewacja zewnętrzna też jest odnowiona. Ładnie

Chciałem być jak Marek. Myślę sobie, wstanę rano, pojadę fotografować morze chmur.
Podjechałem do Skawicy - Suchej Góry i rozpocząłem wychodzenie na Halę Kucałową. Ostatnio szliśmy szlakiem niebieskim, to teraz poszedłem bez szlaku. W lesie niespodzianka, zwykła leśna droga zamienia się w kamienną leśną autostradę dla drwali.

Robiłem zdjęcia pajęczynek.

Jedne kropelki są kulami. Inne (zamrożone) takie kanciaste.

Zbliżam się do celu. Mgła się przerzedza. Przygotowuję się na uderzenie słońca.

I kurde, coś poszło nie tak... nie ma słońca.

Zimno, wszystko oszronione. Tatr nie widać. Stwierdziłem, że nie będę się mazał, tylko pójdę w kierunku Jordanowa grzbietem. Dawno nim nie szedłem, prawdopodobnie ostatni raz dokładnie 20 lat temu.

Jak to mówią "bunkrów nie ma, ale też jest zajebiście"

Na Przełęczy Malinowe zmieniam na niebieski szlak. Jest tu Mauzoleum Partyzantów AK.

Schodzę do Sidziny.

Następnie zielonym szlakiem wracam na grzbiet.

Pojawiają się oszronione drzewa.

Bunkrów nie ma...

Z góry do auta schodzimy szlakiem niebieskim.

Trafiła się wycieczka bez słońca. Dawno takiej nie miałem. Nie żałuję

Dzisiaj była w zasadzie pierwsza zimowa wycieczka. Temperatura cały czas na minusie, odrobina śniegu. Odwiedziłem Gorce. Samochód zostawiłem na Przełęczy Snozka i ruszyłem na Wdźar na wschód słońca. Słońce wzeszło idealnie za Trzema Koronami.

Sam wschód był mocno mglisty i rozproszony. W dole przez cały dzień utrzymywała się rzadka mgiełka.

Ponad nią wystawały Tatry. Wdżar to malownicze miejsce.

Następnie ruszyliśmy na Lubań.

Było kolorowo. Modrzewie jeszcze mają część igieł.

A w lesie miejscami zielono.

Jesteśmy na Lubaniu.

Widoki bez pomocy wieży.

A takie z wieży. Ładnie było.

Tatry świetnie wystawały ponad mgiełki.

Na wieży spotkałem Nesskę. Pogadaliśmy długo, głównie o wpływie Cepra na nasze życie.
A potem odwiedziłem jeszcze drugi wierzchołek Lubania. Pamiętam jak był całkowicie porośnięty gęstym lasem. Teraz się zmienił.

Schodzę zielonym. Z zamiarem bezszlakowego odbicia w kierunku Wdżaru.

Słońce już nisko. Fajne miejsce z widokami.

Tatry, kolejny raz.

Pieniny.

Już zachód, ale szybko.

Warstwy.

Na Wąwóz Papieski nie starczyło już dnia. Ale jednak stwierdziłem, że czasy teraz dla Papieża niepewne i kto wie, może mu wąwóz odbiorą, trzeba zwiedzać póki jest okazja.

Solidny wąwóz, z ciekawie poprowadzoną trasą. Zaczyna się od ołtarza, potem są metalowe schodki, altanki, miejsca wypoczynku. Już myślałem, że koniec, a do dopiero początek największych atrakcji.

Normalnie, jak na Orlej.

Tatry po raz kolejny... ostatni.

Super dzień!

Pełno ludzi w górach było. Tłumy na wieży. Faktycznie zdjęcia takie dałem, że nie ma nikogo

To pewnie były same krzaczory

Dzisiaj pierwsza prawdziwie zimowa wycieczka!
Choć słabo byłem do niej przygotowany. W aucie letnie opony i letni płyn. Na nogach letnie buty. Mogłem temat założyć o zimowym sprzęcie, ale nie było kiedy
Trasa znana i szlakowa. Podjechałem do Sopotni koło wodospadu i ruszyłem na Kotarnicę.

Kolejne miejsce, gdzie las zniknął.

Niby szkoda lasu... ale te widoki!

W lesie też fajnie.

Im wyżej tym sceneria bardziej zimowa.

Zarastająca Romanka. A to było jedno z pierwszych miejsc, gdzie drzewa pousychały.

Babia i Pilsko.

Na Rysiance pusto. Miejscowy piesek się nudzi.

Idziemy w kierunku Pilska szlakiem granicznym.

A potem wiadomo - na Pilsko.

Im wyżej, tym robi się coraz ciekawiej.

Rozległa kopuła szczytowa.

Niespodzianka - na Słowacji wszystko w chmurach.

Tatry wystają

Chmury są dynamiczne. Tam gdzieś jest szczyt Mechy, na który miałem iść, ale po pierwsze go nie widać, po drugie nie ma już czasu.

Słońce chyli się ku zachodowi. Chmury opadają. Mała Fatra.

Zaczynam marznąć. Poza tym już późno. Ewakuuję się.

A na niebie dzieją się ciekawe rzeczy.

Droga powrotna przez Uszczawne i Malorkę.

Cudna zima! Śniegu jeszcze mało, ale dzięki temu można się sprawnie wszędzie poruszać.

Aktywność spora, bo urlopu dużo zostało. Nie byliśmy w tym roku na standardowym zagranicznym byczeniu się w ciepłych krajach.

W ten weekend postanowiliśmy wesprzeć znajomych, którzy ucierpieli w wyniku pandemii i lockdownu. W piątek pojechaliśmy do ich domku w Jodłówce Tuchowskiej na Pogórzu Ciężkowickim i tam wspólnymi siłami próbowaliśmy im pomóc w trudnej sytuacji.
Odrobina turystyki też była. Tak prezentują się okolice Brzanki.

Tu nieźle się ktoś urządza.

Pogadaliśmy trochę z robotnikami. To będzie dom prywatny. Na pierwszy rzut oka kicz, ale po dokładniejszym obejrzeniu, przeanalizowaniu całej koncepcji, stwierdziliśmy zgodnie, że jednak fajna sprawa.

Zima w mocnym odwrocie. Ale to chyba jeszcze nie koniec...

Ostry kamień. Kawał skały, na który można wejść wykutymi schodkami.

Albo takim kominkiem.
Z tym, że kominkiem tylko Tobiemu się udało

Wieża widokowa na Brzance.

A z niej w oddali widzieliśmy kawałek krwistego zachodu. Podobno w okolicach Krakowa prezentował się naprawdę nieźle.

W niedzielę sił mieliśmy już naprawdę mało, ale że pogoda była dobra, to podjechaliśmy do Skalnego miasta w Ciężkowicach.

Ludzi było sporo.

Tobi został solidnie wymęczony.

Najfajniejszy jest wąwóz przy wodospadzie.

Widok na Ciężkowice ze Skały z Krzyżem.

Jak wspominałem niewiele było turystyki, ale coś tam udało się wygospodarować czasu. Najważniejsze, że udało się zrobić wszystko co było zaplanowane w ramach wsparcia dla znajomych. Oni mają knajpę w Krakowie, jak zrobili marcowy lockdown to została im cała chłodnia owoców. Narobili więc nalewek w 7 smakach... no i teraz pomagaliśmy im to wypić. Ludzie powinni się trzymać razem w tych trudnych czasach.

Babia jaka jest każdy wie.
Z psem na Babią problem chodzić, bo obrońcy przyrody nie wpuszczają i słusznie.
Dlatego najczęściej kombinujemy z Zawoi Czatoży. Też oczywiście nie wolno, ale nie ma budki
Można iść żółtym, albo czarnym, ale ja lubię urozmaicenie, więc poszliśmy takim grzbietem bezszlakowym, który wyprowadza idealnie w miejsce, gdzie czerwony z Markowych Szczawin dochodzi do granicy.

Grzbiet ten oceniam jako zjawiskowy dla koneserów. Jeszcze nigdzie nie widziałem tylu wielkich starych jodeł, powalonych dawno temu, rozkładających się w sposób naturalny.
Piękne to było obcowanie z przyrodą.

A potem do końca dnia było już normalnie i standardowo. Najpierw nielubiane długie podejście na Małą Babią szlakiem granicznym.

Widoki w kierunku Małej Fatry bardzo ciekawe.

Potem klasyka Małej Babiej.

Stok przygotowany na zimowe szaleństwa. Powinien długo wytrzymać, bo narciarze nie zniszczą.

Klasyki ciąg dalszy, zejście na Bronę.

Morza chmur na Słowacji były cały czas.

Klasyczne wyjście na Babią.

Widoki ze szczytu.

Poszliśmy jeszcze na Sokolicę, bo ładnie było na grzbiecie.

Powrót płajem na Markowe Szczawiny, potem zielonym do Markowej i Niebieskim do Czatoży.

Na Babiej zawsze jest fajnie